W świecie utraconym - oddycham.
W świecie zagubionym - widzę.
W świecie bez balsku - słucham.
Gdzie jesteś mój świecie?
Zmieniłeś się nie do poznania.
Być może to ja zmieniałam siebie.
Nie wiedzę Cię tak jak kiedyś.
Nie słyszę Cię tak jak wczoraj.
Nie czuję Cię tak jak to bywało.
Zmieniłeś się nie do poznania.
Odczuwam tak wiele.
Odczuwam być może zbyt intensywnie?
Odczuwam wszystko i nic!
Tak to teraz już jest...
Patrzę, czuję, słyszę...
Źródło czymże jesteś?
Siła?
Wzmocnieniem?
Nagością?
Być może wytchnieniem?
Radości nieprzenikniona,
Wolna od bólu i cierpienia.
Iskrzącą sie drogo,
W świetle Tym przenikam do siebie.
Nicość i cnota w jednym łożu zasnąć dziś chciały.
Chcesz bycia?
Bądź.
Kochaj.
Żądaj.
Przenikaj.
Idź zawsze do przodu!
-Kim jestes?
Zawsze przy Tobie.
-Kim jestes?
Odpowiedz jest prosta:
Miłością!
Wolnością!
Poznaniem!
Jej dusza bywa mroczna.
Skazitelna.
Nieprzerwana.
Czysta w swym chaosie.
Chciana lecz nieukochana.
Utkana nicią niepewności.
Stworzona z miłości?
Brednie szalonej?
Spostrzegłeś,
Choć nie chciałam byś ujrzał.
Oczy jej lśnią nieprzerwanna niewinnością,
Szlachetnością,
Czułością.
Zwierciadlo?
Nie moje lecz jej.
Otworzyły się wrota.
Czy zdolasz wejść przez szczeline,
Do głebi oceanu łez wzruszenia, niechcenia, szaleństwa
Do źrodla mocy...
Poszarpana, odcięta, nieugięta...
Grzeczna, szalona, samotna...
Odebrałaś mi mnie
Gdzie jestem?
Szukam...
Biegam...
Tracę oddech!
Upadam.
Podnoszę sie inna!
Nie obecna.
Nie ta sama.
Słaba lecz silna?!
Zniszczona
Zgnilizna.
Smród.
Świąd.
Padlina.
Dziecko bez matki!
Dziecko życia i śmierci.
Uśmiech i rozpacz.
Ból i wytchnienie.
Żarłoczność pustkowia wpłynęła w me trzewia.
Kim jestem?
Kim stać się muszę byś wróciła?
Kim byłam kiedy mnie nie bylo?
Przerażone dziecię, nikt inny.
Ty, ja i ona...
Wdech, wydech, wdech, wydech...
Pustka!
Stłumiona łza.
Zabita tesknota.
A pośród mroku ona...
Nadzieja!?!?
Głupia! Naiwna! Lękiem przepełniona!
... aż tak może być silna?