Kiedy dotykam mroku tworzy się czas...

Zagubiona w Czasoprzestrzeni,

Szukam swojej drogi spelnienia.

Którą wybrać mam dziś?

Tego świat jeszcze nie ocenił.

Ciagniesz mnie, choć jest to droga nicości.

Chcesz poczuć smak moich ust.

Chcesz rozniecić ogień ciał.

Czego chcesz ty nie poznał jeszcze nikt.

Zagubiona w czasoprzestrzeni,

Szukam mej drogi przeznaczenia.

Czy istnieje dziś?

Czy istnieć może jutro? 

Wiem że istnieje wczoraj!

Dogania mnie.

Blizny choć zagojone pulsuja wyraźniej.

Zabubiona w czasoprzestrzeni,

Chce odnaleźć odpowiedź.

Czy szukam jej?

Ona przyjść pragnie!

Czy dogoni mnie?

Zostane tu.

Zaczekam.

Miłości żar wypełnił dziś serce me.

Zampomnienie łez przyniósł dzisejszy dzień.

Poczułam moc bliskości naszych serc.

Smutek odszedł gdzieś w otchłani głąb.

Nie ma już wczorajszej mnie.

Przyszedłes z deszczem radości istnienia.

Dotknąłeś oddechem swym duszy mej.

Nauczyłeś jak chodzić we mgle.

Przeprowadziłeś przez kręte drogi nocy.

Oswietliłeś me istnienie blaskiem namiętności.

Nie wiedzieć skąd przybyłeś do mnie o poranku.

Zostałeś by czule dotyknąć codzienności mej.

Wykreowaleś moje jutro jednym spojrzeniem.

Dodałeś znaczenia sennym marzeniom.

Przemierzyłeś czas by spotkać mnie.

Zalałeś swym ciepłem wyschnięta studnię życia.

Dokonałeś kochany niemożliwego - mojego ODRODZENIA

Teraz już wiem!

Połączyliśmy dusze dwie by twórczą siłę czlowieczeństwa obudzić z uśpienia.

Obudziliśmy nasza moc by nadszedł dla nich czas wytchnienia.

Otworzyliśmy źródło mocy dla ciała, duszy i serca.

Stało się dziś by powstać mogło jutro.

Kiedy świat oddychać zaczyna, 

tworzy się iskra spełnienia.

Kiedy blask księżyca oczy otwiera,

powstaje nasza siła istnienia.

Kiedy kropla życia samotne serce drąży,

otwiera dusze pokorną.

Kiedy gniew miejsce radości ustępuje,

przenika dusze miłością do kości.

Kiedy mocy wiatr myśli otula,

odrodzić się może nadzieja potulna.

Kiedy pierwsza łza swe życie oddaje,

nabiera mocy przenikająca siła światłości

Kiedy dłoń kruka pragnienie okiełzna,

odnajdziesz moc wytchnienia...

Wtem, niepostrzeżenie odkrywasz,

że na drogę przeznaczenia wchodzić zaczynasz.

Promień życia otulił jego twarz

Istota najwyższa poczuła jego moc

Tli się w nim ogień spełnienia

Rozbudzić go dziś tylko potrzeba

Ona przybędzie by dotknąć serca głębiny

Nauczy miłości słowa

Nauczy namiętności duszy

Nauczy szczescia wiecznego

Taki cel jest jej i jego

Codzienna życia melodia.

Przykryła sie mgłą stworzenia.

Naruszyla swym śpiącym sercem odchłań nicości.

Dotknęła niespokojnej kropli istnienia.

Utonęła w odchłani namietności.

Zanurzyla się w dźwięku powstania

Przesiała słodki strumień ciemności.

Nazwała niespełnioną moc tworzenia.

Przebrnęła przez dzikie słowa twórczości.

Po co tak wiele działania zapytasz?

Odpowiedz jedną znajdziesz tutaj

Wszystko po to by silę czucia posiąść na lata.